Weinig, of zeer onregelmatig water, droge lucht, te veel of juist te weinig licht: het kan de Zamioculcas allemaal niks schelen. De plant is niet voor niets steeds vaker te vinden in de Nederlandse huizen. De Zamioculcas groeit gestaag door, of de omstandigheden nu ideaal of zelfs slecht zijn. Haast spottend ontrolt hij steeds weer een prachtige, diepgroene, glanzende bladstengel. Alsof hij je vriendelijk lachend wil zeggen: ik red me altijd wel.

Stoere kracht
Eigenlijk kun je niet anders dan trots zijn op deze echte stoere kracht onder de planten. Pretendeert niks, vraagt weinig, maar wil je wel het maximale geven. Dat maximale bestaat uit exotisch ogende bladstengels, dik en leerachtig. In die stengels slaat de Zamioculcas het reservewater op, waar hij in tijden van schaarste op kan teren en waar hij dus z’n bikkelstatus aan dankt.

Genen
Dat afzien zit natuurlijk in de genen van de plant. Wie wil overleven op rotsachtige grond in laaglanden of aan de voet van hooglanden in Kenia, Zimbabwe, Tanzania en Malawi, waar water zeker niet vanzelfsprekend is, moet taai, creatief en spaarzaam zijn. De Zamioculcas kan zelfs nog een verrassing voor je in petto hebben: wordt de plant goed verzorgd, dan is er een kleine kans dat hij bloemen ontwikkelt. Omdat de Zamioculcas behoort tot de familie van de Aronskelken, is de bloeiwijze vergelijkbaar.

Pretentieloos
Goede verzorging wordt sowieso rijkelijk beloond. De Zamioculcas groeit snel als jij er maar voor zorgt dat je Zamioculcas op kamertemperatuur staat, met eerder weinig dan veel water en maandelijks een beetje mest. Een lichte of donkere plaats, het maakt hem niet uit. Hoe groter de pot, des te groter en voller je plant wordt. Maar ook het omgekeerde geldt: houd je je Zamioculcas in een kleine pot, dan past hij zich aan en blijft hij binnen de door jou gestelde grenzen. Tip: af en toe draaien naar het licht en de plant groeit gelijkmatig. Ideaal toch? Waar vind je nog een huisgenoot die zo pretentieloos is en je zoveel plezier biedt? De Zamioculcas doet het gewoon.